Самы цяжкі этап - другая палова чацвёртага і пачатак пятага дню. На пяты дзень я думала, што нам веславаць яшчэ дні тры, і гэта ніколі не закончыцца.Асобна хочацца расказаць пра Дзятлаўскі раён. У абед высаджваемся каля вёскі Гарадкі. Гэта лета прайшлося па палях, як мангола-татары, і пакінула толькі жоўтую траву. У вёсцы - помнік расстраляным. Некалькі прозвішчаў стаяць у чатыры калонкі. І па-мойму саміх Гарадкоў дзесьці каля 60 - 80, як мне падалося.

У вёсцы Пархуты я працягваю шукаць ваду. У калодзежах - верхаводка, амаль такая ж жоўтая, як і ў рацэ. Жыхары крайняга ад берага дома адпраўляюць да суседзяў: маўляў, там у іх вада лепшая. Заходжу да суседзяў, нікога не знаходжу. Двор абстаўлены свежавыразанымі клеткамі для трусоў, арэлькамі для дзяцей. Адчыняю такі ж новы драўляны верх калодзежа, знаходжу не скажу што, але не вядро. Становіцца няёмка шарыцца па чужым падворку. Вяртаюся назад да суседзяў. А ў іх аўталаўка. Зноў пытаю, як і дзе лепей набраць вады. Жанчына адпраўляе хлопца знайсці кран. Шукаем разам. Праз хвіліну знаходзім. Потым разумею, што хлопец - шафёр з аўталаўкі. Сам з Казлоўшчыны, за 12 км адсюль.

Агульнае адчуванне - час спыніўся, і кіламетраў на 50 у абодва бакі нас тут максімум чалавек 20.

Share this Story