Гэтая царква будавалася і перабудоўвалася на працягу стагоддзя (дакладней 17-га ст.) і з’яўляецца першым узорам віленскага барока, пабудаванага на тэрыторыі сучаснай Беларусі (паверх сармацкага барока, што не адназначна). Тое, што гэта кармеліцкі кляштар, нагадвае сонца-крыж (назву святар не любіць з-за паганскага вобразу); крыж гэты так і не змаглі выдраць са страхі.

У царкве ёсць: ікона, што нядаўна плакала слязьмі (яна вядомая, раз у год у чэрвені адбываецца нейкі рытуал яе вынасу); дзве афонскія іконы (Афон - гара з кляштарам настолькі мужчынскім, што туды не пускаюць нават котак - толькі катоў); іконы старцаў, якія верагодна ўніяцкія (што не адназначна); іконы абразоў маці Боскай Чэнстахоўскай і маці Боскай Вострабрамскай (калі што няправільна, я не вінавата, я не дакладна ведаю, што ўсё гэта значыць).

Іканастас на алтары распісаны акадэмікам Трутнёвым, тым самым, што вёў мастацкую віленскую школу, распісваў Святадухаву царкву ў Вільні і быў настаўнікам Язэпа Драздовіча. Гэты факт адшуканы ў царкоўных метрыках, якія, дарэчы, з 30-нейкага года вяліся па-польску.

У храме ўнутры ёсць яшчэ адзін храм Серафіма, які дзейнічаў з 1983 года. У той час скляпенні самой царквы выкарыстоўваліся пад склад кансервавага завода. Потым ужо прыйшлося доўга прыбіраць шматлікія сутарэнні, хады і лабірынты, якія да канца так і не вывучаны. Уваход у скляпенні знаходзіцца роўна на ўваходзе ў храм - дзверы ў дзверы.

Дарэчы, уваходныя разныя дзверы выяўляюць, верагодна, васіліска, што таксама не адназначна.

Наверх да званоў вядзе шрубовая лесвіца, на якую падымаюцца, абапіраючыся на цэнтральную частку правай рукой, і з якой спускаюцца, пачынаючы з левай нагі. На вышыні адкрываецца від на горад Глыбокае - калісьці горад ляжаў на мяжы Полацкага і Віцебскага ваяводстваў, меў па два сеты вуліц. Унутры на фота: фотаздымак з 1927-га года - для параўнання.

А расказаў нам гэта ўсё абаяльны гід Юрый Каўбасіч. Пра яго, мы вырашылі, трэба напісаць кнігу, або лепей зняць фільм.

Share this Story